Στις αρχές του Δεκέμβρη η
θεατρική ομάδα του Ζαννείου Πειραματικού Λυκείου Πειραιά παρακολούθησε την
παράσταση «Ιλιάδα» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά που είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης,
ένα εκπληκτικό κτίριο το οποίο έχει τέτοια υποδομή όπου πραγματικά μπορεί να παιχτεί εκεί κάθε
λογής παράσταση. Η σκηνή είναι τεράστια, οι θέσεις πολλές και η ορατότητα από
όλες εξαιρετική. Οι ηθοποιοί ακούγονταν
τέλεια και μπορούσες να τους δεις όπου και αν ήσουν.
Η παράσταση είχε ως κύρια
σκηνικά ρόδες, τροχαλίες, κρεμάστρες και
καρέκλες. Όλα λειτουργούσαν φυσικά αφαιρετικά για παράδειγμα κάποιες
στοιβαγμένες ρόδες παρομοιάζονταν με τοίχος. Ο κύριος λόγος ήταν ότι η
παράσταση είχε σκηνοθετηθεί για ένα βιομηχανικό χώρο και όχι για το Δημοτικό
Θέατρο, για αυτό και κάποιοι ηθοποιοί άλλαζαν κουστούμια επί σκηνής. Τα λόγια
των ηθοποιών ήταν αυτολεξεί, σε πολλή καλή μετάφραση, οι στοίχοι του Ομηρικού
έπους. Η διάρκεια της παράστασης ήταν τέσσερεις ώρες με 15 λεπτά διάλειμμα.
Κυριολεκτικά μπήκαμε μεσημέρι (16.00) και βγήκαμε βράδυ (20.00). Σε ποσοστό 10%
περίπου οι ατάκες των ηθοποιών ήθελαν και δεύτερη σκέψη πράγμα που έκανε να
χάνουν τη συνοχή της παράστασης. Τα κοστούμια και τα εργαλεία που
χρησιμοποιούσαν οι ηθοποιοί ήταν επίσης αφαιρετικά δοσμένα. Δεν φορούσαν
χλαμύδες και πανοπλίες, αλλά κοστούμια, πουκάμισα και οι μονοί που ήταν
δοσμένοι με μορφή καρικατούρας, οι θεοί, είχαν παρουσία που θύμιζε
αρχαιοελληνική με άντρες και γυναίκες να φορούν πανοπλία στο σχήμα του σώματος
από τη μέση και πάνω. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν λάστιχα, σχοινιά και
κορδέλες που συμβόλιζαν σπαθιά, τόξα και ακόντια . Το μόνο που υπήρχε ήταν η
περικεφαλαία του Αχιλλέα που είχε συμβολικό χαρακτήρα. Θεωρώ ότι δεν ηταν
απαραιτητηη χρηση κοστουμιων, εργαλειων και σκηνικων της τοτε εποχης, γιατι οι
ηθοποιοι με τον επιτονισμο της φωνης τους εδιναν την απαραιτητη επιβλητικοτητα
στο στοιχο. Νομίζω ότι αν υπήρχαν τα κοστούμια και τα κοστούμια της τότε εποχής
η παράσταση θα γινόταν κωμωδία και θα κατέληγε γελοία. Τα ρούχα είχαν
συμβολισμό. Ο Αγαμέμνονας για παράδειγμα φορούσε κοστούμι και έμοιαζε με
πολίτικο. Εμφανιζόταν ως αυταρχικός, εγωιστής και ψευτοανωτερος, καθώς
απαιτούσε να τον αποκαλούν « μεγάλο αρχηγό και ηγέτη του στρατού»!
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν όλες
εξαιρετικές και ο θίασος ήταν πολυμελεστατος. Μεγάλη ήταν και η άνεση των
ηθοποιών στη σκηνή. Εκπληκτική ισορροπία , ευλυγισία και αέρινη κίνηση. Έτρεχαν
στη σκηνή χωρίς να ακούγονται. Όλοι ήταν εμφανώς πολύ γυμνασμένοι και με πολύ
καλή αντοχή (έτρεχαν και μιλούσαν ταυτόχρονα ή μιλούσαν με πολύ καθαρή άρθρωση
ξαπλωμένοι). Σαν γενική εικόνα η παράσταση ήταν πολύ καλή, προσεγμένη,
βασισμένη εξολοκλήρου στο έργο και οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί, γυμνασμένοι
(νέοι και μεγαλύτεροι) πολύ ταλαντούχοι
με καθαρή άρθρωση και φυσικά έφεραν εις πέρας κάτι πολύ δύσκολο, την
απομνημόνευση στοίχων που δεν ήταν δυνατόν να ειπωθούν «στο περίπου».
Νεφέλη Παρασκευοπούλου
Α΄ Λυκείου
